Opublikowano „Trojanie: amerykańska szkoła szpiegowska w Ankarze” i „Szary Kurd: ukryta historia Kurdów idealistów – Niech żyje Turcja”.

Pierwsze dwie książki z serii „Decipher X Books” wydawnictwa Hayat Publishing zostały opublikowane pod redakcją i jako konsultant wydawniczy pełnił je dziennikarz Kamuran Akkuş.

68-letnia „ukryta historia” amerykańskiej szkoły w Ankarze ujawniona w białym Chevrolecie

Książka „Trojanie: Szkoła szpiegów USA w Ankarze” ujawnia skrywaną od 68 lat historię tajemniczej szkoły, która działała w amerykańskiej bazie wojskowej w Balgat, w sercu Ankary, podczas zimnej wojny.

Książka jest efektem długotrwałego śledztwa, które rozpoczęło się, gdy dziennikarz Ahmet Köprülü, badając akta (zeznania) dotyczące klasycznego Chevroleta, którego widział w 2006 r. w galerii w Tandoğan w Ankarze, natknął się na nazwisko Jacka E. Daselera, założyciela amerykańskiej szkoły, która w 1957 r. znajdowała się w zamkniętej dla publiczności dzielnicy Balgat w Ankarze.

Według ustaleń Köprülü, Ankara American High School, założona w 1957 roku przez Stany Zjednoczone we współpracy z jednostkami JUSMMAT i TUSLOG, służyła nie tylko dzieciom dyplomatów i oficerów, ale także amerykańskiej dyplomacji publicznej w całej Turcji . Szkołą zarządzały najprawdopodobniej wysoko postawione osobistości, takie jak ambasador USA Fletcher Warren, jeden z architektów CENTO, oraz generał JUSMMAT A. Mead. Po stronie tureckiej szkołą kierował emerytowany pułkownik Sił Zbrojnych Turcji Kamil Homriş. Homriş podobno uczył języka francuskiego w Wyższej Szkole Zawodowej ds. Rejestru Gruntów i Katastru w późniejszych latach, a wśród jego uczniów był Abdullah Öcalan.

W rocznikach Trojans z lat 1958–1980 udokumentowano, że amerykańscy uczniowie wieszali w swoich pokojach portrety przywódcy ZSRR Lenina. Roczniki ujawniają również, że prezydent USA George W. Bush, który prawdopodobnie po raz pierwszy odwiedził Turcję w 2004 roku, uczestniczył w uroczystości ukończenia szkoły w 1978 roku wraz z żoną Laurą. „Trojans” ukazuje kulturowy i polityczny wpływ Ameryki na Turcję poprzez dokumenty, świadectwa i archiwa. Książka szczegółowo opisuje wszystko, od procesu edukacyjnego w szkole, po udział uczniów w działaniach edukacyjnych i public relations.

Köprülü bada również, w jaki sposób Szkoła Amerykańska ukształtowała strukturę społeczną w Turcji w latach 60. XX wieku oraz jaki wpływ miała ona na politykę w okresie zimnej wojny, gdy dominował odruch „antykomunistyczny”.

Bozkurt: Historia Kurdów-idealistów

„Szary Wilk” ujawnia nieopowiedziane historie osób pochodzenia kurdyjskiego i zazańskiego, które dołączyły do Ruchu Idealistycznego. Książka analizuje, jak osoby pochodzenia kurdyjskiego i zazańskiego dołączyły do Ruchu Idealistycznego poprzez dynamikę społeczno-polityczną, kulturową i ideologiczną.

Ahmet Dinç analizuje kurdyjskie kadry Partii Ruchu Nacjonalistycznego (MHP) i Ruchu Idealistycznego pod przewodnictwem Alparslana Türkeşa. Oferuje on niepublikowane dotąd informacje na temat powstania Ognisk Idealistycznych we wschodniej i południowo-wschodniej Turcji, ich działalności w miastach kurdyjskich oraz interakcji społecznych w regionie.

W książce znajdują się również dokumenty i zdjęcia z przemówienia Alparslana Türkeşa wygłoszonego w czołgu w Diyarbakır w 1975 roku. „Bozkürt” nie tylko przedstawia Kurdów w Ruchu Idealistycznym, ale także zgłębia ideologiczne powiązania między nacjonalizmem tureckim a kurdyjskim. W tym procesie analizowane są liczne czynniki wpływające na udział Kurdów w tureckim nacjonalizmie i Ruchu Idealistycznym. Książka zgłębia pochodzenie terminu „Bozkürt” i wyjaśnia, dlaczego niektórzy Kurdowie stali się najwierniejszymi żołnierzami Türkeşa.

Bozkürt, którego przedmowa została napisana 27 lutego 2025 roku, w dniu, w którym publicznie ogłoszono wezwanie Öcalana do rozbrojenia i rozwiązania PKK, podkreśla budowę alternatywnej przestrzeni społecznej dla kurdyjskiego nacjonalizmu w erze po rozpadzie PKK. Dinç ocenia osiągnięty próg krytyczny następująco:

Nadszedł czas, aby Szarzy Kurdowie wyszli ze swoich narożników i podjęli działania jako świadomi „wspólni mianownicy”, aby naprawić zniszczone relacje, umysły, emocje i marzenia o wspólnej przyszłości.

Szarzy Kurdowie muszą powrócić na pole walki jako eksperci, którzy doskonale znają oba narody, aby naprawić wszelkie szkody wyrządzone w okresie „po PKK”, w imię jedności obu narodów i ich wspólnej wizji przyszłości, niezależnie od tego, co/gdzie zostało uszkodzone w ciągu ostatnich ponad czterdziestu lat. (…) W nowej erze Szarzy Kurdowie będą/muszą być prawdziwym spoiwem”.